اشارات اهل نظر

مولای ما به حضرت حق عرضه داشتند:

الهی ما عبدتک خوفا من نارک و لا طمعا فی جنتک بل وجدتک اهلا للعباده فعبدتک»؛

«خدایا من تو را پرستش نکردم از ترس آتش جهنمت و پرستش نکردم به طمع بهشتت، بلکه فقط تو را شایسته پرستش می بینم» ⁽¹⁾.

آن کدام خداست که اهلیت و شأنیت معبود شدن دارد؟

همان خدایی که دیدنی باشد

به تعبیر مولی الموحدین و سید العارفین امیرالمومنین علیه السلام :

مَا کُنْتُ أَعْبُدُ رَبّاً لَمْ أَرَهُ :

من کسی نیستم که عبادت کنم ربی را که ندیده باشم ⁽²⁾

و الا خدایی که دیدنی نباشد پرستیدنی نیست

چرا که او خدایی است انتزاعی در ذهن 

و خدای انتزاعی ذهنی خدایی مخلوق است نه خدایی خالق

به تعبیر حضرت باقر علم النبیین علیه السلام:
«کُلَّمَا مَیَّزْتُمُوهُ بِأَوْهَامِکُمْ فِی أَدَقِّ الْمَعَانِی فَهُوَ مَخْلُوقٌ مَصْنُوعٌ مِثْلُکُمْ مَرْدُودٌ إِلَیْکُمْ؛

هر معنایی را که ذهن شما با دقت و لطافت فراوان تصور کند (که هیچ شائبه نقص و اشتباه هم نداشته، تنها مفهومی باشد که بر خدا صدق کند) نهایتا این مفهوم مخلوق و مصنوعی مانند شما (و ساخته ذهن شما) می‌باشد.»⁽³⁾