فیلسوف بیچاره زحمت می کشد، خودش را می کشد، آخر کارش فکری را تا عقل مردم نفوذ می دهد، آن هم نه همه مردم، بلکه عده ای که شاگردانش هستند و چند سال باید بیایند نزد او درس بخوانند تا با زبانش آشنا بشوند، چون بلاغش بلاغ مبین نیست، قدرت بلاغ مبین ندارد و باید در لفافه صدها اصطلاح، سخن خود را بیان نماید.
به قول یکی از اساتید بزرگ ما: فیلسوف که این همه اصطلاح به کار می برد، از عجز و ناتوانی اش است. هی می گوید: امکان ذاتی، امکان استقبالی، امکان استعدادی، واجب الوجود بالذات، عقل اول، عقل دوم، چون نمی تواند حرف خودش را جز در لفافه اینها بگوید، و این از ناتوانی اش است، ولی پیغمبران، ما می بینیم بدون این که هیچ اصطلاحی در کار باشد، آن آخرین حرفی را که در پرتو و در لفافه صدها اصطلاح بیان شده است، با بلاغ مبین، با دو کلمه، با دو جمله گفته اند، که فیلسوف در می ماند که چطور سهل ممتنع، مطلب به این سادگی گفته شده است: قل هو الله احد الله الصمد لم یلد و لم یولد ولم یکن له کفواً احد.
سبح لله ما فی السموات و الارض و هو العزیز الحکیم له ملک السموات و الارض یحیی و یمیت و هو علی کل شی ء قدیر هو الاول و الاخر و الظاهر و الباطن و هو بکل شی ء علیم. در نهایت سادگی. پس پیغمبران، گذشته از این که پیام خودشان را به عقل مردم هم بهتر از فلاسفه می رسانند، کار بزرگتری دارند که پیام را به دل برسانند؛ یعنی به سراسر وجود که دیگر چیزی باقی نمی ماند. آن که مرید یک پیغمبر می شود، یعنی به یک پیغمبر ایمان می آورد، سراسر وجودش وابسته به او می شود.
شهید مطهری
